გადახოტრილი თმა ერთზე, ცხვირზე ლენონები, დახეული ჯინსი და კედი უცვლელად, ხმამაღალი მუსიკა და სიცილი- ქუჩის კუთხემდე რომ აღწევს… მერე ნაცნობს შეხვდა, სათვალე მოიხსნა, თვალის ციმციმითა და ლოყების ჩაჩხვლეტამდე ღიმილით შეეგება…
მეგობრები ამბობენ, ღიმილიც შეეცვალა და გამოხედვაცო, მაგრამ მანამდე ბანაკის ამბებს ყვებიან: თურმე პირველივე დღეს ოთახებში ჩამოურბენია და ყველა გაუცნია, ვის სიცხე ჰქონდა, ვის შიოდა და ეტირებოდა, ყველაფერი იცოდა და ყველას ართობდა, ჰოდა, ამ წოწიალში ცელქი აზრებიც მოსდიოდა შუაღამისთვის, მაშინ, როდესაც ყველას ეძინა, მეგობრებთან ერთად „გაპასტვისა და გაქაფვის“ სტრატეგიებს ადგენდა… წამოსვლისას მაინც ცრემლებით დაშორდნენ… ბანაკმა ყველაზე „ღიმილიანი“ გოგოს ტიტული მიანიჭა, მაგრამ მაშინ არავინ იცოდა, რომ ხოტორა გოგონას ციმციმა თვალების დახუჭვისას, სიბნელესთან ერთად, ბოროტი ტკივილი ისადგურებდა… მას შემდეგ, რაც მამის ბოლო ამოსუნთქვა იგრძნო და უმცროს ძმასა და დებთან ერთად მარტო დარჩა, ისევ ნანუს, სანდროს, სოფოსა და იმ უცნობ სიცხიანს ამხნევებდა. მუდმივად ამბობდა, რაც არა გვკლავს, გვაძლიერებსო და ერთხელაც ცხოვრებამ საჭირო ადგილას, მისაბაძ ადამიანებთან მოახვედრა…
ამავე ზაფხულს ფშავში წასულა ხრიდოლიონებთან ერთად კარვებით…
ცვრიანი ბალახისა და ცივი ნისლის შეგრძნება, საძილე ტომარასთან, არაგვის მჩქეფარება, ქართულ ჰანგებში ჩაქსოვილი ეროვნული სული, ჯინჯილებისა და ფარების ჟღრიალი ცეკვაში, ლაშარობა, ხოშაობა, თამარღელეობა და ნუცას დალალები გაეზარდა, ბუნებამ კაბა ეროვნული ნაქარგებით შეუმკო, ქართულმა ბრძოლის ხელოვნებამ კი ღიმილი და გამოხედვა შეუცვალა, არა, ისევ ისე ბრწყინავს, უბრალოდ, სიცილია უფრო ჩუმი და მზერა- დახრილი ქვემოთ…
ჰოდა, ამ დალალებს ახლა დახეული ჯინსის მანდილი ფარავს, ეს პირობითად, თორემ თავშალი ჩითისაა, უბრალოდ, ნუცაა ტრადიციული ქართველი ქალისა და დახეული ჯინსების თაობის ერთიანობა… როგორც თვითონ ამბობს, ყურადღების მიქცევას არ ცდილობს. ფიქრობს, რომ მანდილი არც მის დადებით, ან უარყოფით თვისებებს არ გამოხატავს, უბრალოდ, საკუთარ ცხოვრებაში ასე აცოცხლებს ეროვნულ ტრადიციებსა და ქართველ ქალს, რომელსაც სიძლიერისა და კდემამოსილების თავშალი ასე შვენოდა… ძველის საფუძველზე ახლის შენება უნდა და ამ შენებისთვის ქვითკირად განათლებას იღებს, თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტში სწავლობს, მომავალი ისტორიკოსია… დაწყებითების მასწავლებლობა უნდა.
ერთხელაც, ლექტორთან გენდერზე საუბრისას, კამათი მოსვლია, უთქვამს, რომ ქართველ ქალებს ფემინიზმი არ სჭირდებათ, რადგან ჯერ კიდევ საუკუნეების წინ ჩვენში არსებობდნენ ნანა, თამარი და ქეთევან დედოფალიო. ჰოდა, სიტყვას დიდი აჟიოტაჟი მოჰყოლია… ჯგუფელები ყვებიან, რომ ნუცას ყველაფერზე განსხვავებული აზრი აქვს და ეს გამაღიზიანებელია…
მეგობრები იხსენებენ, ადრე რომ გეკითხა, რაზე ოცნებობდა, უცხოეთში სწავლასა და თავგადასავლებთან ერთად, აუცილებლად გეტყოდათ, – ერთი გამოხედვით ჟრუანტელზე… ალბათ, გულის სიღრმეში ახლაც ოცნებობსო, მაგრამ ადრე ვერა და ახლა უკვე შეელევაო. შეელევაო, რადგან საკუთარ ცხოვრებაში ოცწლიანი მოგზაურობის შემდეგ თავისი „მე“ იპოვა და მიხვდა, რომ ბუხართან შეკრებილი ბევრი შვილი და მათთან მოთამაშე მამა ბევრად ძვირფასია.
შეეცვალა აზრები, ოცნებები, ღიმილი და გამოხედვაც შეეცვალაო,- ამბობენ მეგობრები და ცოტა ბრაზობენ, მაგრამ ისიც არ ავიწყდებათ, რომ მათთვის ნუცა ისევ ის ნუცაა, დახეული ჯინსითა და ლენონებით…
ჰოდა, ახლა, მის აწმყოში, ცეკვისა და სიმღერის გაკვეთილებია, ცივ დარბაზში. სანამ ხრიდოლიონები ქართული ბრძოლის ხელოვნებას ეუფლებიან, ცივი ორთქლის წანამძღვრებით ეროვნულ ჰანგებს უშვებს გულიდან და დარბაზსაც მტკიცე ჩაკვრებით უვლის…
ხშირად ბიჭებსაც შემოგვიძახებსო, ძლიერი გოგოა, დამსახურებულად მიგვიძღვება მედროშედო. სულ ვაბრაზებთ და ისიც არ აყოვნებს მწარე-მწარე პასუხებსო… არ ვეუბნებით, მაგრამ ბევრს ვსწავლობთ მისგანო…
სახლში ოთახი აქვს წინაპართა ფოტოებით, კიდევ ძველი, სპილენძის ნაკეთობებით, კედელზე ქართული ფარ-ხმალი კიდია და წიგნის თაროებია, განსაკუთრებულად დიდი. ერთ კუთხეში, ფანდურის გვერდით, პატარა ჩოხა, ტალავარი და ნაქარგი ტომარა მიუწყვია- ნუცას ნაკეთობებია, ბევრი გაუჩუქებია, ბევრიც დაუსრულებელია, თურმე ბოლო წამამდე მიჰყავს ყოველთვის საქმე…
ნაციონალური სამოსის კერვა ისწავლა, უნდა, ტრადიციული სიმდიდრე ყველასთვის ხელმისაწვდომი გახადოს და ხრიდოლიონებიც თვითონ შემოსოს-ეს პრობლემა მაინც გადაუჭრას ნუკრის. ნუკრი ბიძამისია, ქართული ბრძოლის ხელოვნების გამგრძელებელი და ხელმძღვანელი, პრეზიდენტა შეარქვეს და, ზოგადად, „ახალი ნუცას შემოქმედია“. მასთან ერთად დადის ფშავში ადგილობრივი პატარების მოსამზადებლად, დაყვება კულტურულ ღონისძიებებზე და ორგანიზებაშიც ეხმარება. გოგოსთვის ნუკრი მისაბაძი ადამიანია… პრეზიდენტა ნუცას არ ეუბნება, მაგრამ ამაყია მისით…
კითხულობს წიგნებს და ბავშვობიდან საყვარელ ფრაგმენტებს იწერს, ბევრი დაუგროვდა… იწერდა საკუთარ ფიქრებს, მაშინაც და ახლაც- განსხვავებულიაო. ფიქრები ერთმანეთს ენაცვლებიან, მაგრამ ადამიანები არაო, ემოცია არაო, მეგობრობა არაო… უბრალოდ, ახლა არიან ის და დახეული ჯინსის მანდილი…
ფონი იყო იასამნისფერი, წითელ, ლურჯ და ღია ვარდისფერ პასტელის ფერებში ირეოდნენ სილუეტები. ხმაურობდა გამოსახულება… უცებ მოვიწყე მუნკის „ყვირილი“ ჩემთვის… ისე, როგორ მიყვარს ეს ნახატი, ვუყურებ და ჩემი ამოძახილია. ჰოდა, ამ სილუეტებში ვიყავი დაკარგული მარტო, ჩემ თავს ვერ ვხედავდი, უბრალოდ, ფიქრები მესმოდა საკუთარი, ეს ფიქრები აქაც არ მანებებდნენ თავს… იცი, ხშირად ვფიქრობ ხოლმე, რომ ფიქრი, ყველაზე დიდ ძღვენთან ერთად, უფრო დიდი სასჯელია ღმერთისგან, ჩემთვის გამოგონილი… ჰოდა, ეს ფიქრი იყო გაურკვევლობის, მცირედი შიშისა და ცხოვრების დავიწყების, მტკივნეული მწუხარების, რომ აღარ მახსოვდა საკუთარი სახე, აღარც- მამა და აღარც ნაყინის გემო აღარ მახსოვდა, უბრალოდ, მონატრებას ვგრძნობდი, ვფიქრობდი, ნუთუ ასე მალე დასრულდა ყველაფერი-მეთქი… დამშვიდობებაც ვერ მოვასწარი… ეს ფიქრი რაღაც გაურკვეველი სინანული იყო, სინანული სამუდამოდ მორჩენისა… ვეღარასდროს დავბრუნდებოდი… მერე ამ ფიქრებში ჩემი სახელი მომესმა, ანანო! ერთხელ, ორჯერ, სამჯერ და თვალიც გავახილე. ისევ აქ ვიყავი, ცხოვრებაში, ძირს ვიწექი და წრეზე მეგობრების შეშინებული თავები დამცქეროდნენ. როგორ მოვხვდი იატაკზე?! მოიცადე, გავიხსენებ… რაღაც თამაშში ჩავები, ფეხზე ვიდექი, სუნთქვა შევიკავე, იო- იომ კისერზე მაგრად მომჭიდა ხელი და მითხრა, როდესაც ჰაერი აღარ გეყოფა, ხელით მანიშნე და გაგიშვებო, ჰოდა, მეც ავდექი და არ ვანიშნე, მაინტერესებდა, რას ფიქრობდა ჩემი გონება ჰაერის გარეშე. ჰოდა, გამწვანებულმა ძარღვებმა მომაშორეს რეალურ სივრცეს და უცებ აღმოვჩნდი, არ ვიცი სად… მეგობრებმა დამიძახეს, ძალით დამაბრუნეს, არ გამიშვეს… ისტერიული სიცილი ამიტყდა, სიხარულ-სევდანარევი სიცილი, რომ ჯერ კიდევ არსებობდნენ მეგობრები, მამა და ნაყინი, ანუ დაბრუნება ღირდა, მაგრამ მე იქ მივატოვე მუნკი, ის ტკივილიანი შვება, რომლის ნაწილიც გავხდი…
ოთხი წლის “მე” ჯეირანის შავ კაბაში, თითებზე მიმაგრებული წითელი ფატა და წელზეც ასეთივე ფერის ჯინჯილები, ახლაც მახსოვს მათი ჟღარუნის ხმა ჩემს გულისცემასთან ერთად და დედის სიტყვები კულისებიდან, რომ არ უნდა შემშინებოდა და ოპერის დიდი სცენა, მაყურებლებთან ერთად, პატარა „მე-ს”, ჩემი მშობლებისთვის გამართულ კონცერტად უნდა წამომედგინა. სცენაზე გასვლის შემდეგ ამ დღიდან აღარაფერი მახსოვს, გარდა ათასფერად მბზინავი თვლებისა ხალხის ნაცვლად…
nanu's blog 